Παραξενη βραδια. Παραξενοι ανθρωποι μου μιλουν, παραξενα πραγματα βγαινουν απ' το στομα τους. Ουτε που ακουω. Πανηγυρισμοι, κλαμματα, αμοκ, αγχοι και φοβοι, επιθυμιες απλες η περιπλοκες, ξεθυμασμενες η σφοδρες, επιτακτικες η μη, για μενα ειναι το ιδιο. Δεν θα γραψω για την απουσια, διαβαζει πολλα γραμματα δικα μου χρονια τωρα. Αν ηξεραν...αν ηξερες, δεν θα ηταν το ιδιο.
Εσβησα τα φωτα αργα, αφου πρωτα εξαφανισα και τον τελευταιο κοκκο σκονης. Αναψα τσιγαρο και κοιταξα ολογυρα. Οι ηθοποιοι ειχαν φυγει απο ωρα. Ηταν καλη η παρασταση, ολοι γεμισαν τα ματια τους, τα μυαλα τους, τα χειλη τους με ψεμματα. Να θυμηθω να πω μπραβο στο σκηνοθετη. Αυριο αν τον δω, ισως. 
Ωκεανος θλιψεων. Επαψα να περιεργαζομαι τις ρωγμες. Οτι κι αν πω, οτι κι αν γραψω θα ειναι παντα ρωγμες. Αμεταβλητες και αεναες. Καμια φορα με κοιτουν. Ακομα δεν ξερω τι χρωμα ματια θα πρεπει να εχω οταν με κοιτας. Οχι πρασινα, φοβασαι μου χες πει τα ψηλα δεντρα. Ουτε γαλαζια, η θαλασσα σε κανει νωθρο και αδυναμο. Μαυρα λοιπον. Οπως ο χρονος.
Ισως τελικα, ο χρονος να ειναι υποκειμενικος.
Καληνυχτα χαος.