Περπατω σε ενα χρονο που δε θυμαμαι αν τον μετρα κανεις. Εχω χρονια να δω ρολογια. Αυτες τις κυκλικες αποστασεις που φτυνουν περιπαιχτικα τον αριθμο 360 εως οτου να αντιληφθουμε πως ειναι μερα και τα ματια απαγορευονται να ναι ανοιχτα. Καποιος μου ειπε πως αν κοιταξω τον ηλιο θα δω χιλιαδες μικρες ακτινες φωτος να χορευουν, να γελανε να σχεδιαζουν την επομενη μεγαλη πραξη, το νεο ελευθερο πια ολοκαυτωμα. Εγω κοιταξα, ομως δεν καταλαβα τιποτα αλλο παρα μια δυσαρεστη αισθηση, να, σαν να μου ελιωναν τα κοκκαλα. Ας ειμαστε ρεαλιστες, μου ελεγες, και εγω ακομα δε ξερω πως. Κοιταζω το ταβανι και τα ποδια μου ειναι εκει ενω το κεφαλι μου, κομμενο, παραπεταμενο σε μια γωνια ενος κυκλικου δωματιου λεει μελαγχολικα ιστοριες στους κοκκους σκονης που ειναι προθυμοι να ακουσουν. Εζησα στην ανυπαρξια. Δεν επραξα σωστα, πουθενα. Το λαθΩς κυριοι δικαστες, το λαθΩς, αυτο με εκανε να θελω να φυγω, να ζησω στον αερα (ποιος θα με βλαψει εκει, εξαλλου?)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου