ΣΤΟΠ. Κοιταξα τη λεξη προσεκτικα με καποια δυσπιστια. Το τελευταιο γραμμα με κοιτουσε ειρωνικα, με κοροιδευε, κοιτα μου ελεγε εχασες. Καιρος να φυγεις. Και να παω που? Σε αλλη γραμμη μαλλον. Σε αλλο κενο περιθωριο, σε αλλο πενταγραμμο με αναλφαβητες νοτες, φαλτσες. Ποναω. Το ιδιο Π του Πονου, της αΠουσιας, της αΠομακρυνσης, της αΠατης, του Ποτε και του Παντα... . ΣΤΟΠ.
Δεν θα απαντησει κανεις σ αυτο το τηλεγραφημα? Εγω το εστειλα. Περιμενοντας μιαν απαντηση την οποια -φυσικα- την ηξερα παντοτε. Μια εντονη αηδια, ενα πνιξιμο σαν οξυ καιει τον εγκεφαλο μου, τον λαιμο μου τους πνευμονες μου...ΑΕΡΑ! Χρειαζομαι αερα...Αερα αληθινο οχι τον δανεικο που καιγεται ασφαλως στις ουσιες που με τρεφουν καθημερινα. Υποκριτικο. Χρειαζομαι αερα...ΣΤΟΠ.
Δεν θα απαντησει κανεις σ αυτο το τηλεγραφημα? Εγω το εστειλα. Περιμενοντας μιαν απαντηση την οποια -φυσικα- την ηξερα παντοτε. Μια εντονη αηδια, ενα πνιξιμο σαν οξυ καιει τον εγκεφαλο μου, τον λαιμο μου τους πνευμονες μου...ΑΕΡΑ! Χρειαζομαι αερα...Αερα αληθινο οχι τον δανεικο που καιγεται ασφαλως στις ουσιες που με τρεφουν καθημερινα. Υποκριτικο. Χρειαζομαι αερα...ΣΤΟΠ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου