Χ.Π

Μια εποχη πεθαινει, κ ενω αφηνει την τελευταια της πνοη, αναποδογυριζει το τραπεζι των αναμνησεων, και το σιγοκαιει στο μεθυστικο οξυ των ψευδαισθησεων. Καμια εποχη ομως, οσο δυνατη και αν ειναι, οσα χρυσα φυλλα και αν γεννησει, οση ομορφια και αν τυλιξει σ΄ενα πεπλο βουβου πονου δεν ειναι ικανη να φερει πισω εσενα. Γι'αυτο και δεν μπορω να σε ταυτισω με καμια εποχη. Η ανοιξη δεν παιζει με σκιες, το καλοκαιρι εξαφανιζει καθε υποψια μνημης το φθινοπωρο ουτε κατα διανοια δεν αγγιζει την μελαγχολια σου και ο ιδιος ο χειμωνας δεν ειναι ικανος να ξεπερασει την τελεια σχεδον παγωνια που εκπεμπει το προσωπο σου. Το βλεμμα. Που πλεον ειναι ξενο. Ξενο και ανικανο, η αδυναμο να επεξεργαστει να νιωσει, να εισχωρησει. Αποφασισμενο να αδιαφορησει.
Εις ατοπον απαγωγη τα τεκμηρια της απουσιας σου. Ομως καμια θεοτητα δεν μπορει να αντικαταστησει την ειδωλολατρεια του μυαλου. Και κανενας πονος, τοσο βαθυς δεν εξαφανιζεται με γραμματα-συγχωροχαρτια.
Μια λογική που (τ)ελειωσε...