Η κοιλαδα του (ψ)αιματος

Ο γκρεμος. Η θαλασσα. Οι φωνες. Που βρισκομαι? Ουρλιαζω και προσπαθω να συγκεντρωθω. Ξανα και ξανα και ξανα. Περπαταω μπρος τα πισω. Το πισω που λεγεται Φοβος. Και παλι μπρος. Το μπρος που λεγεται Ταραχη. Και σταματαω. Ο γκρεμος. Μεγαλος. Βαθυς. Χωρις τελος. Θα μπορουσα να πεφτω αιωνια να ουρλιαζω αιωνια και ομως να μην πονεσω ποτε. Δε μπορω. Δε μπορω να δεχτω οτι δεν υπαρχει τελος. Η θαλασσα. Ετοιμη να με πνιξει. Αποφασισμενη να με σκοτωσει. Διαθεσιμη για τον υγρο μου ταφο. Κελι. Χωρις κλειδι. Χωρις επιστροφη. Χωρις ανασα. Εκει. Πεθαινω. Οι φωνες. Που εισαι? Που εισαι? Γιατι? Γιατι εφυγες? Γιατι? Ειμαι εκει. Εκει που με αφησες. Να αιμορραγω. Εκει. Περιμενω εκει. Μια σωτηρια. Ενα ψεμα. Μια αληθεια που μοιαζει με ψεμα. Ενα ψεμα, ντυμενο σαν μια αληθεια. Κατι. Εναν εφιαλτη να με ξυπνησει. Ενα ονειρο να με κοιμησει. Μια εικονα.
Πεφτω. Τελειωσε.