Δεν συνηθίζω να ανασταίνω πράγματα. Όμως μια εξαίρεση ποτέ δεν έβλαψε κανέναν.
Σκέψεις. Πολλές. Ανάκατες. Ευθύγραμμες. Διαφορετικές. Όμορφες και άσχημες. Το κείμενο αυτό είναι για σένα.
Ήρθες κοντά μου τον πιο όμορφο μήνα του χρόνου για μένα. Φέτος ο Σεπτέμβρης πίστεψα ότι θα με απογοητεύσει, αλλά αλίμονο, μου έφερε κάτι που δεν το περίμενα.
Ακολούθησε την σκέψη μου. Τολμάς; Μπορείς; Αντέχεις; Από μικρή αγαπούσα το μαύρο. Το μαύρο που είχε όλα τα χρώματα μαζί και όμως όλοι λένε πως είναι το χρώμα του θανάτου. Και εσύ έφερες χρώμα. Με το γέλιο σου, το χαμόγελο σου, ακόμα και τα ίδια σου τα μαλλιά όταν παίζει ο ήλιος μαζί τους. Διέλυσες το μαύρο μου σε πολλά φωτεινά χρώματα.
Ξέρω ότι φοβάσαι το σκοτάδι. Μη. Χωρίς το σκοτάδι, δεν θα υπήρχε το φως. Όταν κλείνεις τα μάτια υπάρχει σκοτάδι. Φαινομενικά. Όμως μόνο όταν κλείνεις τα μάτια νιώθεις πραγματικά. Έτσι και στο σκοτάδι, γυμνώνονται οι ζωές... Στο είχα πει, την νύχτα πάντοτε γινόμαστε ευάλωτοι. Φεύγουν τα κορμιά και μένουν μόνο οι ψυχές να ακουμπούν δειλά δειλά η μία την άλλη.
Οι βόλτες στα Εξάρχεια. Τα παράξενα κτίρια με τα χρώματα. Αγκαλιές από κοντά και από μακριά. Μυρωδιές-αρώματα, το δικό σου..."Με τσιγάρα βαριά" τα δικά σου κι όμως κάθε φορά νιώθω πως καπνίζω και εγώ μαζί σου...Κρυφά. Από σένα-από μένα-απ'όλους.
Δεν περνάει ο χρόνος. Τα ρολόγια σταματούν και δεν βραδιάζει όταν είσαι εδώ. Βραδιάζει όταν το θέλουμε εμείς. Και ναι, μπορεί να "μην ενώνονται εύκολα οι ζωές"...
Αλλά σου είπα..."θέλω να σου χαρίσω αυτό που δεν τελειώνει..."
Και η βόλτα ξεκινάει και τώρα πια, δεν θέλω να κατέβω, δεν θέλω να φοβάμαι θέλω απλά να το ζήσω κι όπου βγει...
Κράτα μου το χέρι...και μην μ'αφήσεις να σ'αφήσω, ποτέ.
